بررسی اثر اگونیست و آنتاگونیست های گیرنده های d1 و d2 دوپامینی بر تشنج ناشی از پیلوکارپین در موش سوری رزرپینه و غیررزرپینه

گزارشات ضدو نقیضی در مورد نقش سیستم دوپامینرژیک بر تشنجات ناشی از محرکات مختلف تشنج زا در حیوانات آزمایشگاهی وجود دارد که بیشتر گزارشات نقشی محافظتی برای دوپامین در برابر انواع مدلهای تشنجی ذکر کرده اند. همچنین در نزدیک مناطق صرعی و در مایع مغزی نخاعی افراد صرعی کاهش غلظت دوپامین دیده شده است که نتیجتا" میتوان پیشنهاد نمود مقاومت حیوان در برابر حملات تشنجی میتواند تا حدودی به تعادل فعالیت دوپامین مغز ارتباط داشته باشد. دوپامین توسط گیرنده هایd2 , d1 روی مغز اثر میگذارد که این گیرنده ها بطور هماهنگی برای کنترل فعالیت های رفتاری عمل میکنند اما چگونگی اثر آنها بر حملات تشنجی نامشخص باقی مانده است . ازطرف دیگر طبق برخی شواهد فارماکولوژیکی، داروهای کلینرژیک از جمله پیلوکارپین قادر به ایجاد تشنج میباشند (41، 25) لذادراین تحقیق تاثیر تحریک و انسداد گیرنده های دوپامینی d1 , d2 براثر تشنج زای پیلوکارپین مورد بررسی قرار گرفت . موش سوری غیر رزرپینه : موشها توسط پیلوکارپین(200-600 mg/kg) به تنهایی و یا تزریق توام(smb) اسکوپولامین متیل بروماید(0.5 mg/kg) برای مهار اثرات محیطی، آماده حملات تشنجی شدند. در هر دو حالت دوزکم پیلوکارپین 200 mg/kg زیرتشنجی بود در حالیکه دوزهای بالاتر بصورت وابسته به دوزتشنجات تونیک - کلونیک ایجاد میگردند. آنتروپین (آنتاگونیست گیرنده موسکارینی) در دوز10 mg/kg توانست 50 از حملات تشنجی ناشی از پیلوکارپین 450 mg/kg را مهار کند. اگونیست گیرندهd1 یعنی skf 38393 در دوز 15 mg/kg اثر تشنج زایی دارد و سبب ایجاد تشنج در تمام مقادیر پیلوکارپین میشود. و sch 23390 آنتا گونیست گیرنده d1 در دوز (0.25 mg/kg) قادر به مهار آن میباشد. این دارو به تنهایی سبب افزایش زمان شروع تشنجات میگردد ولی بر تعداد تشنجات اثری ندارد البته اثرات تشنجی ناشی از دوزهای بالای پیلوکارپین را کاهش میدهد. اگونیست گیرندهd2 یعنی(0.5 mg/kg)ly 171555 اثر تشنج زائی از خود نشان میدهد این اثرتوسط سولپیراید25 mg/kg (آنتاگونیست گیرندهd2) که به تنهایی غیرموثر میباشد. مهار می گردد. موش سوری رزرپینه : ابتدا موشها برای تخلیه مخازن مونو آمین های مغزی-(5 mg/kg) رزرپین دریافت کردند و سپس 18 ساعت بعد توسط پیلوکارپین100-450 mg/kg`